Binnenkort wordt er door christelijke kunstenaars een expositie verzorgd in Evangeliegemeente De Brandaris in Rotterdam. Mij werd gevraagd om mee te doen en dat doe ik natuurlijk graag! Het thema van de schilderijen moest aansluiten bij het jaarthema van de gemeente: Leef!
Leef! Wat past daarbij? Voor mij heeft echt leven te maken met onbezorgdheid, spontaniteit, vrijheid, en ongecompliceerdheid. En wat ik daar het beste bij vond passen zijn kinderen.
Nog niet zo lang geleden bracht ik mijn zoontje van (toen nog) acht jaar naar bed. We wilden gaan bidden voor het slapengaan en ik vroeg hem waar hij voor wilde danken. ‘Waar ben je blij om?’ vroeg ik. En toen zei hij: ‘Dat ik besta!’ Dat is nog eens genieten! Prachtig is dat.
Kinderen stellen nog geen moeilijke vragen. Ze tobben niet, maar spelen. Kunnen helemaal in iets opgaan. Zo kwam diezelfde zoon van mij (inmiddels negen) pas geleden echt véél te laat thuis. Nu zijn we niet zo snel in paniek en in een rustig dorp als waar wij wonen, maak je je niet zo snel ongerust. Bovendien was hij samen met een vriendje op pad. Maar goed, het werd later en later en op een gegeven moment werden we wél ongerust. Wat bleek? Zij hadden ergens een loslopende hond ontdekt en waren druk in de weer geweest om het baasje van die hond weer op te sporen. ‘Ik wist niet dat het al zo laat was…’ Ze hadden er geen idee van dat de zon al bijna onder was…
Kinderen zijn zorgeloos en ze vertrouwen. Niet voor niets wil God dat wij op Hem – Die hét Leven is – vertrouwen als een kind. Dat we onbezorgd nieuwe dingen ontdekken en ervan genieten dat we mogen bestaan. Ervan genieten dat Hij ons gemaakt heeft en ons nooit los zal laten. Als een kind leven we écht.
Daarom heb ik vier schilderijen ingeleverd met kinderen daarop. Het bovenstaande schilderij is er één van. Een olieverfschilderij (50x70cm) van mijn jongste zoon (ja, die uit het verhaal hierboven), samen met een vriendje aan de Loire in Frankrijk. Druk bezig met hun nieuwe hobby: vissen! Ook zo’n hobby waarbij ze de tijd nogal eens vergeten… Voor ouders niet altijd handig, maar ach. Bij genieten en écht leven hoort dat, denk ik…